|
|
Hoewel verkleumd, kregen we een warm
gevoel toen we Heleen en Nienke op de kade van Terschelling zagen die ons
stonden op te wachten. |
|
|
Nog maar net aangekomen, kwam de snelboot binnen met een volgende
ploeg cantorijleden. Bep was er nog beduusd van. Bijna had ze achter moeten
blijven in Harlingen. Ze had geen kaartje gereserveerd en er was voor haar
geen plaats meer op de boot. Uren zou ze alleen moeten wachten op de volgende
boot, ware het niet dat ze in het zicht van het loket was blijven staan en op
het allerlaatste nippertje toch een kaartje had weten te bemachtigen. Bijna onder de echte Brandaris was ons onderkomen met de originele
naam ‘Huize Brandaris’, een gezellige locatie waar we geheel self supporting waren. |
|
|
Op de fiets
Na het huren van een fiets waren
bijna de eersten die we tegenkwamen Hennie en Anja, die al een dag eerder
gekomen waren en moe van een lange fietstocht op weg waren naar “huis”. .
Het leven op Terschelling wordt bepaald door de boot. Steeds meer
koorleden kwamen aan, opgewacht door degenen die er al waren, tot de laatste
boot de mensen die hadden moeten werken uitbraakte om half 10 ‘s avonds.
Op zaterdagmorgen kwam Geertien vers uit Malmö
aan en met de boot van half zes kwam Bert, die door drukke werkzaamheden alleen
kwam om op zondagmorgen de uitgedunde mannenpartij te versterken. Iets wat bij
iedereen grote bewondering wekte.
|
|
Zaterdagmorgen vertrokken de cantorijleden op de fiets met een
mooie omweg door bos en duin naar kerkgebouw ET10 in Midsland om zich daar te
verdiepen onder leiding van predikante Mathilde de Graaf. De zon werd afgewisseld met felle buien. |
|
De duinen in Na een warming up moesten we de sterke kant van onze eigen
stemgroep voor de anderen uitbeelden. Geen geringe opgave. Vervolgens moesten
we een foto van Terschelling uitzoeken die ons aansprak en daar een lied of
tekst bij noemen die spontaan in ons bovenkwam. Verrassend was het wat er
boven kwam. Daarna vertrokken we met proviand in de bolderkar en de vlag van
Terschelling de duinen in op weg naar de zee. |
|
Onderweg kregen we allerlei opdrachten met de bedoeling om met
elkaar in gesprek te komen over de cantorij in het bijzonder en zingen in het algemeen. Een van de vragen om over te praten was:
Kan je maat houden? Al gauw ging het over heel andere zaken dan muziek maken….
Jouk Haan en Japke Cupido
We hebben de zee die dag niet gehaald, alleen vanaf een duintop
gezien, waar Mathilde in de stromende regen, de elementen trotserend, de
legende vertelde van Jouk Haan. Jouk
Haan, de succesvolle zeeman, die uiteindelijk het geluk vond bij Japke Cupido op Terschelling. Beiden kwamen helaas
jammerlijk om in de golven.
Aangezien wij ondertussen ook weg regenden, werd het verhaal
afgemaakt in een nabijgelegen bunker. Jouk Haan, die
nooit meer teruggevonden is en die waarschijnlijk vastgehouden wordt door de
zeemeerminnen. Jouk Haan, wiens
naam zeer veel ter sprake kwam. Jouk Haan had een
onvergetelijke indruk achtergelaten bij de cantorijleden.
Naar de
kerk
Na deze onvergetelijke gebeurtenissen moest er nog gerepeteerd
worden met Piet Stobbe, de organist en oom van Nienke, in de kerk. Het werd een
wat moeizame repetitie. Na deze bijzondere buitendag was de rek er wat uit.
|
|
Zondagmorgen was de kerkdienst met voorganger ds
Jan Smit uit Beilen, een geboren Terschellinger. De dienst had liturgisch gezien een hoog
Open Hof gehalte. Het bracht bij velen de tranen in de ogen, vooral bij het
slotlied dat voor het eerst in het Terschellings gezongen werd door de
cantorij:’Ik fiel de wyn
fan God fandei’ ( Ik voel de wind van God vandaag) |
|
Spoedig daarna vertrokken de eerste koorleden alweer met de boot
van half één, uitbundig uitgezwaaid en dat ging zo door tot op maandagmiddag
half zes de laatste koorleden vertrokken uitgezwaaid door de moeder van
Nienke, die op West woont. |
|
Captains diner
Het moet gezegd: Er was goed voor de inwendige mens gezorgd. Terschellinger koek, Terschellinger
neutjes, Terschellinger hapjes…Het kon niet op.
En wat te denken van de copieuze diners die voorbereid waren door Geertien , Heleen en Nienke.
|
Op de eerste avond een heus Captains diner met spek en bonen. Wel
teleurstellend voor mensen die dachten een chique diner van vijf gangen
aangeboden te krijgen en waarbij de keukenploeg onder leiding van chef kok
Willem bijna in opstand kwam door de grote hoeveelheden uien en spek die
gesneden en gebakken moesten worden en wat te denken van de hand gedraaide
gehaktballetjes…?. |
|
Er werd met smaak gegeten. Zelfs de mensen die geen boon door de
keel beweerden te krijgen, waagden er zich met lange tanden aan en moesten
toegeven dat het alles meeviel.
En wat te denken van het ludieke toetje op zaterdag: twee billenvla
met een poepje, dat erin ging als koek na een pastadiner met heerlijke sauzen.
Kortom een onvergetelijk weekend, een onvergetelijk eiland….
Nienke bedankt, dat je deze heerlijke eilandervaring met ons wilde
delen en ook Geertien en Heleen bedankt voor alle voorbereidingen waar jullie
zeker twee jaar aan gewerkt hebben.
Anneke van Wijngaarden
Klik hier voor meer foto’s